یکی بود، یکی نبود .

 یکی بود، یکی نبود . غیر از خدا هیچ کس نبود .

هواپیما که به زمین نشست، نگاهی به خودش انداخت . دید انگار خودش است که بر زمین فرود آمده . عوض نشده بود . همان آدم قبلی، با همان وسوسه ها و سستی ها . مثل آدمی که از بهشت رانده شده و حالا روی زمین دلش هوای بهشت را کرده، عجیب دلش گرفت . یاد روزهایی که مثل کودکی نوپا بال در بال فرشتگان در سرزمین وحی قدم زدن در طریق عشق را تجربه می کرد، یاد رویایی که در آن همه سفیدپوش بودند و گِرد یکی می چرخیدند، و آن همه، هیچ نبودند و آن یکی، همه چیز بود...« یکی بود، یکی نبود . غیر از خدا هیچ کس نبود .»

از میان همهمه ی حاجی ها سرک کشید و ساکش را روی نوار نقاله پیدا کرد . با دست های پر به طرف فامیل که به استقبالش آمده بودند رفت و یکی یکی در آغوششان گرفت .

ازش پرسیدند «چه خبر بود؟» بغض گلویش را گرفت . خیلی سعی کرد چیزی بگوید اما نتوانست . مثل آدم گنگی شده بود که در عالم رویا روضه ی رضوان را دیده، حالا می خواهد با زبانی که ندارد خوابش را برای مردمانی ناشنوا تعریف کند .

« من گنگ خواب دیده، عالم همه کَر »

اشک قطره قطره روی گونه هایش سرازیر شد . « باید خودتون بروید ... بروید ببینید چه خبره »

*******************************************

پی نوشت 1 : این آخرین برگ از سفرنامه عمره ام بود که تابستان 87 نگاشتم.

پی نوشت 2 : امیدوارم این آخرین سفرنامه عمره ای نباشد که نگاشته ام!

پی نوشت 3 : خیلی دلم هوای بقیع را کرده، اما ...

پی نوشت 4 : التماس دعا